Zo klaar als een klontje
Ik ben zo klaar als een klontje.
het leven is goed
Zo, dus...
Eén (nieuw) hartinfarct, zesendertig hartfilmpjes, zeven liter bloed, vijftien verschillende medicijncombinaties en talloze rottige gesprekken met cardiologen, verpleegkundigen én even zoveel deskundigen later, zijn we er uit.
We zijn weer terug bij af.
Niet helemaal bij áf: ik ben gerepatrieerd naar Portugal en ik schrijf dit in mijn riante penthouse in Lissabon. De zon schijnt en het leven is nog altijd goed.
Oké, ik heb dus een hart dat nog maar voor vijfendertig procent werkt en een lekkende hartklep, maar het leven is goed.
'Je moet hier mee leren leven,' zegt men. 'Je kunt hier heel oud mee worden,' zegt men.
Wel, zo oud als ik me nu voel zal ik volgens mij nooit worden.
En dat is onzin: de nieuwe medicijncombinatie moet nog aanslaan, ik moet weer regelmaat vinden in mijn leven en ik moet sowieso wat gezonder gaan leven.
Jottem.
Dus met mijn maatje, hier in Lisboa, is het plan ontstaan om wat beter te eten, wat regelmatiger níet te drinken en wat meer aandacht te hebben voor het feit dat we gewoon twee ouwe zakken zijn die balanceren op het scherp van de schede. (dat klopt niet, maar het allitereert zo lekker).
We letten op elkaar, praten niet over prostaatproblemen en sinds hij een frituurpan heeft gekocht eet ik daar regelmatig. Er gaat niks boven een kroket met witbrood en echte mosterd.
Bovendien heb ik een plan: ik ga stamppot maken. Stamppot met een kuiltje jus en een gehaktbal.
Want, laten we wel wezen, lieve mensen: het leven is goed...
11 juni 2023
10 juni 2023
We zijn vertrokken
Goed, ik maak mezelf dus vanzelf een leugenaar: schreef ik nog geen week geleden dat ik in Portugal woon; vanaf volgende week dus niet meer. Nog altijd hulpeloos, werkeloos en brodeloos, maar niet langer in Portugal.
Welkom!
Welkom aan boord van de schreiverij-express. Je vindt hier allerlei schreifsels van mijn hand en ja... ik weet dat normale mensen het schrijven met een lang eitje. Ik wéét het!
Dat komt eigenlijk omdat ik al die jaren mijn 'werk' nooit als echt schrijven heb gezien. Met andere woorden, je moet het met een korreltje zout nemen en vandaar dus dat 'ei'...
Volgt u het nog?
In elk geval doe ik dit 'werk' al sinds 1997 fulltime en in de loop der jaren heb ik - ongelogen waar - zo'n vijfhonderd verhalen geschreven voor diverse uitgevers, die zijn uitgegeven als pulpliteratuur, driestuiverrommannetjes of hoe je ze ook wil noemen. Ze zijn in elk geval uitgegeven, verkocht en blijkbaar ook gelezen.
En toch...
Ik herinner mij dat m'n moeder in de beginjaren altijd vroeg: "En? Schrijf je nog altijd die boekjes, of heb je ondertussen werk gevonden?"
Ja, mijn moeder was een schat.
Later vroeg ze dat niet meer. Ze was gewoon gestopt met vragen omdat het toch geen zin had. Ik was een hopeloos geval.
Toch heb ik in die jaren, naast het dit 'schreiven' ook wat echte dingen geschreven en die vind je hier.
Rest mij verder nog te vertellen dat ik - werkeloos en brodeloos en hopeloos - op dit moment in Portugal woon en van het leven geniet. Ik bedoel, werkeloos kun je overal zijn en in Portugal is het net even wat aangenamer...